مَرْدِه خداحافظ

دفاع مقدس

طلبة ساده و كشاورززاده‏اي به نام يداللّه ديده‏بان بود. او از خانوادة بسيار ساده و فقيري بود، امّا سرشار از معرفت و محبت. تكيه‏كلام او هميشه «مَرْدِه» بود. سلام مَرْدِه چطوری مَرْدِه؟ در حوزه نیز به هر طلبه‏اي مي‏رسيد، مي‏گفت: مرده قبل از رفتن به خط آتش مستقيم، در جبهه متداول بود كه رزمندگان با هم خداحافظي مي‏كردند و حلاليت مي‏طلبيدند؛ چون احتمال شهادت، زياد بود. قبل از خط آتش مستقيم در خط مقدم روي زمين دراز كشيده بودم. آقاي ديده‏بان كنارم آمد و گفت: خداحافظ مَرْدِه. من هم همان طور كه دراز كشيده بودم از روي شوخي گفتم اگر مُرْدي التماس دعا. او رفت و همان روز شهيد شد. اين خاطره جبهه هميشه براي من رنج‏آور است. با خود مي‏گويم اي كاش حداقل ايستاده بودم و با او خداحافظي كرده بودم.