مذی

بهداشت

چهارمین مورد مذی است، در روایت آمده: «سألته عن المذي يصيب الثوب فقال: ينضحه بالماء إن شاء»[7] یعنی «از امام درباره مذی که به پیراهن اصابت کند سؤال کردم، امام فرمودند روی آن آب بپاش اگر بخواهی.» در روایت دیگر آمده: «سألت أبا عبد الله عليه السلام عن المذي يصيب الثوب فليتزق به قال: يغسله ولا يتوضأ»[8] یعنی «از امام صادق (ع) سؤال شد درباره مذی که به پیراهن اصابت می‌کند و به آن می‌چسبد، امام فرمودند آن را بشوید ولی لازم نیست وضو بگیرد.» می‌دانیم که مذی نجس نیست و برای نماز اشکالی ایجاد نمی‌کند ولی چون کثیف است توصیه به شستن شده است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «إن سال من ذكرك شئ من مذي أو ودي وأنت في الصلاة فلا تغسله ولا تقطع الصلاة ولا تنقض له الوضوء وإن بلغ عقيبك فإنما ذلك بمنزلة النخامة وكل شئ يخرج منك بعد الوضوء فإنه من الحبائل أو من البواسير وليس بشئ، فلا تغسله من ثوبك إلا أن تقذره.»[9] یعنی «اگر چیزی از آلت مرد خارج شود، از مذی یا ودی، در حین نماز، آن را نشوی و نماز را قطع نکن و وضو هم باطل نشده، حتی اگر به پاشنه پا برسد، این مانند آب دهان و آب بینی است، هر چیزی که بعد از وضو از شما خارج شود از حبائل است یا از بواسیر و مهم نیست و لازم نیست آن را از لباس بشویید مگر اینکه آن را کثیف بدانی.»