لباس

لباس و پوشش

إِذَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى عَبْدِهِ بِنِعْمَةٍ فَظَهَرَتْ عَلَيْهِ سُمِّيَ حَبِيبَ اللَّهِ مُحَدِّثاً بِنِعْمَةِ اللَّهِ وَ إِذَا أَنْعَمَ‌ اللَّهُ‌ عَلَى‌ عَبْدٍ بِنِعْمَةٍ فَلَمْ تَظْهَرْ عَلَيْهِ سُمِّيَ بَغِيضَ اللَّهِ مُكَذِّباً بِنِعْمَةِ اللَّه‌[1] یعنی هنگامی که خداوند به عبدی نعمتی دهد و عبد آن را آشکار کند حبیب خداوند نامیده می‌شود درحالیکه از نعمت خداوند گفته است و هنگامی که خداوند به عبدی نعمتی دهد و عبد آن را آشکار نکند و بر او آشکار نشود مبغوض خداوند نامیده می‌شود درحالیکه نعمت خداوند را انکار کرده است. انسان باید نعمت هایی را که خداوند به او داده است را آشکار کند. اگر اموال و نعمتی دارد ولی آن ها را با پوشیدن لیاس خوب مثلا آشکار نکند این تکذیب نعمت است زیرا با کار خود می‌گوید خداوند چیزی به او نداده است و این دروغ است. اسلام مسلمانان را تشویق می‌کند تا با بهترین لباس ظاهر شوند، باید مسلمانان امتی تمییز باشند. خرقه پوش و ژولیده نباید باشیم. حتی در صورتی که دارا نباشیم باید کاری کنیم که بیننده فکر کند در نعمت زندگی می‌کنیم. نعمت های الهی باید با لباس تمیز، عطر، روغن مالی ظاهر بشود. با دعاء و حرز و ذکر باید جلوی چشم زخم را گرفت و از طرفی هم از مسلمانان خواسته شده است که چشم نزنند. البته اگر همه‌ی مردم این مسائل را رعایت کنند، دیگر چشم زخمی در کار نخواهد بود. طلبه اگر دارد خوب است که بهترین ماشین و بهترین خانه را بسازد. انسان یا پول های خود را جمع نکند یا اگر پولی دست او جمع شده است باید اظهار کند، این می‌شود حبیب خداوند. دید مردم اشتباه است، ما از اول این کتاب هرچه که خواندیم، مانند عطر مالی و روغن مالی و سرمه کشیدن، همه برخلاف دید مردم است. الان مردم از مومن انتظار دارند تا لباس های کهنه بپوشد. با وجود سفارشات ائمه(ع)، بدبین شدن مردم اشتباه است، وقتی ائمه (ع) این کار را انجام می‌دادند معلوم می‌شود به صلاح است. روایات را خواهیم خواند، مثلا امام صادق(ع) لباسی می‌پوشید که هفتصد درهم قیمت آن بوده است. اسلام دینی است که باید تا آخر دنیا بماند، الان در فرهنگ اروپایی با بهترین لباس ها ظاهر می‌شوند و ما اگر اینگونه نباشیم، ملتی کثیف و زشت معرفی می‌شویم ولی اگر بدانند امت اسلامی، امت معطر، شانه زده و صاحب لباس های زیبا هستند، همه ترغیب می‌شوند. تفکر مردم اشتباه است. اسلام، اشرافی گری است. ولی یک دسته استثناء شده اند و آن حاکمان هستند. حاکمان باید با کمترین مردم همسان باشند تا فشار بر طبقات ضعیف نیاید. ولی اگر کسی مسئول نیست و بهترین لباس و بهترین امکانات را داشته باشد، این مسلمان و مومن است. در قرآن می‌فرماید: ﴿وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّث‌﴾[2] و نعمتهاى پروردگارت را بازگو كن‌. قرآن واضح و صریح می‌گوید. اگر کسی اجازه‌ی جمع شدن پول ندهد هر وقت پول دستش می‌آید مانند حضرت امیر (ع) خرج کند عیب ندارد ولی کسی جمع می‌کند ولی لباس های مندرس می‌پوشد، این شخص مکذب نعمت های الاهی است. همیشه اعتراض بر ائمه(ع) بوده است که چرا بهترین لباس را می‌پوشید و با بهترین وضع ظاهر می‌شویدو باید خرقه پوش وصوفی باشید، درحالیکه خداوند در قرآن فرموده است: ﴿قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللَّهِ الَّتي‌ أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا خالِصَةً يَوْمَ الْقِيامَة﴾[3] بگو: «چه كسى زينتهاى الهى را كه براى بندگان خود آفريده، و روزيهاى پاكيزه را حرام كرده است؟!» بگو: «اينها در زندگى دنيا، براى كسانى است كه ايمان آورده‌اند (اگر چه ديگران نيز با آنها مشاركت دارند ولى) در قيامت، خالص (براى مؤمنان) خواهد بود.» اگر کسی از شما سوال کند چرا ماشین گران قیمت سوار می‌شوی و لباس گران می‌پوشی؟ باید گفت ﴿قل من حرم زینه الله﴾[4] . برای کسی که دارد، ساده زیستی بد است زیرا مکذب است، چیزی اظهار می‌کند که خلاف واقع است. این مسئله نقش در روح و روان و بعضی امور اجتماعی دارد ولی بحث ما درباره‌ی سلامتی است.