معنای وضوء

وضو و غسل

وضوء قبل از اینکه یک حقیقت شرعیه باشد یک کلمه‌ی لغوی است. وضوء در لغت به معنای و ض ء یعنی حُسْن و بهجت است. وضوء به معنای زیبایی و بهجت یعنی صورت با طراوت و شاداب است. یعنی هر کسی می‌بیند نظرش جلب می‌شود. صورت های نورانی و بی نهایت تمییز جلب توجه می‌کند به همین جهت می‌فرماید دائم الوضوء باش و مرتب وضوء بگیر تا صورت انسان شاداب باشد و جلب توجه کند. انسان های مومن که رعایت این مسائل می‌کنند و نماز شب می‌خوانند و دائما وضوء می‌گیرند چهره های نورانی دارند و جلب توجه می‌کنند. خیر، نیت دخیل نیست زیرا روایت می‌فرماید خود وضوء‌ این اثر را دارد و ما وضوء لغوی را مطرح می‌کنیم و وضوء شرعی را نمی‌گوییم. خداوند می‌فرماید: إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرافِقِ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْن‌[12] یعنی هنگامى كه به نماز مى‌ايستيد، صورت و دستها را تا آرنج بشوييد! و سر و پاها را تا مفصل [برآمدگى پشت پا] مسح كنيد خداوند هم اینگونه فرموده است و نیت ذکر نشده است. اگر نیت کارساز باشد، پس قرآن چیزی را کم گفته است؟ و روایتی هم مبنی بر اعتبار نیت نداریم. اگر می‌گویید نیت لازم است یک روایت یا آیه یا حداقل دلیل عقلی باید بیاورید. اگر اعمال عبادی نیازمند نیت باشند دور لازم می‌آید. در فقه انشاءالله درباره‌ی مسئله‌ی نیت بحث خواهیم کرد ولی الان بحث بهداشتی داریم. إِنَّمَا الْأَعْمَالُ‌ بِالنِّيَّات‌ وَ لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى فَلَا بُدَّ لِلْعَبْدِ مِنْ خَالِصِ النِّيَّةِ فِي كُلِّ حَرَكَةٍ وَ سُكُون‌[13] دلیل بر ضد اعتبار نیت است زیرا همه‌ی اعمال را شامل می‌شود و فقط اعمال عبادی نیست.